Θυμάμαι ήταν λίγες ώρες μετά την αλλαγή της μέρας από τις 20 στις 21 του Απρίλη. Ακόμα η Ηώ δεν είχε βγει από το άρμα της για να φωτίσει ρόδινο τον ουρανό και το όνειρο το στερνό της μέρας του έντιμου και δίκαιου αγωνιστή της Ζωής. Είναι η ώρα που τα δειλά ζαγάρια και οι άτιμοι συνασπίζονται. Ήταν η ώρα που ο φασισμός σου χτυπά ή σου γκρεμίζει την πόρτα, τα όνειρα, τη ζωή. Άνοιξα το ράδιο, ήταν μουγκό. Το τηλέφωνο άλαλο. Ήρθε η ώρα του φασισμού των καθαρμάτων. Βγήκα στον δρόμο. Κόσμος δεν κυκλοφορούσε. Συνάντησα δύο τρεις γνωστούς. Μου είπαν πως χιμπατζήδες με στολές μάζευαν κόσμο. Γύρισα σπίτι. Το ράδιο έπαιζε πατριωτικά δημοτικά τραγούδια. Πάντα οι άτιμοι επικαλούνται την Πατρίδα, την Θρησκεία, την Οικογένεια για να επιβάλουν την ατιμία τους. Ξαναβγήκα στους δρόμους. Τώρα γνώρισα καλά τον δειλό από τον ανδρείο. Απέφυγαν να μου πουν και καλημέρα αυτοί που μέχρι χτες υπερκάλυπταν τις απόψεις που είχα για την Δημοκρατία και την Ελευθερία. Γνώρισα ότι τα λόγια είναι σκουπίδια του αγέρα. Οι πράξεις δεν μετράνε και αυτές έμαθα να κρίνω. Τα μεταφορικά μέσα δεν λειτουργούσαν. Αγόρασα μία εφημερίδα “Αυγή” και ξαναγύρισα σπίτι. Ο περιπτεράς που ήταν γνωστός με ρώτησε: γιατί το κάνεις αυτό και δεν κρύβεσαι; Είχε έρθει η αδερφή μου η Άννα – έγκυος στον έκτο μήνα – ήταν απελπισμένη σε μια γωνιά. Της είχαν πάρει τον άντρα βίαια από το άβατο του σπιτιού τους. Ο Θοδωρής ο μεγάλος μας αδερφός δεν είχε έρθει στο σπίτι. Όλοι μας ανησυχούσαμε. Ο πατέρας κα η μάνα είχαν φόβο και για μένα. Τους καθησύχασα και έφυγα πάλι από το σπίτι. Πήγα και πήρα τ’ αχνάρια του Σωκράτη δίπλα από τον Ιλισό. Περπάταγα και σκεφτόμουνα κι έφτασα μέχρι τη θάλασσα. Κάθισα αγναντεύοντας το Μέλλον. Ηρέμησα, πήρα τις αποφάσεις μου. Μετά πέρασα από την αδερφή του πατέρα μου την Χριστίνα στο Μοσχάτο. Ήθελε να με κρύψει μα δεν δέχτηκα γιατί δεν με τρόμαζαν ποτέ τα ζαγάρια. Γύρισα σπίτι το μεσημέρι. Είπα στους γονείς μου και την Άννα: Άμα κρυφτούμε όλοι, τα ζαγάρια θα μπαίνουνε όχι μόνο στα σπίτια και στα όνειρά μας, αλλά και στη λογική μας.
Για να μην ξεχνάμε
Ο πρώτος που έκανε αντίσταση στα ζαγάρια από την νύχτα ήταν ο Χρήστος ο Ρεγκλίτης και ακολούθησε στις 23 Απρίλη ο Μίκης Θεοδωράκης που απηύθυνε προς το λαό κάλεσμα για αντίσταση και τόλμησε να ιδρύσει το Π.Α.Μ. με άλλους ανδρείους.
Ηλίας Λαμπρόπουλος (21-04-2020)