Με βαθιά θλίψη ενημερωθήκαμε για το θάνατο του καλού μας φίλου Ηλία Λαμπρόπουλου την Τετάρτη 03 Ιανουαρίου 2024. Γεννημένος στις 04/10/1942 , ήταν πάντα ένας αγωνιστής που έζησε σεμνά, διακριτικά με μεγάλη προσφορά στην κοινωνία, στην πολιτική, στον συνάνθρωπο, χωρίς να περιμένει κανένα αντάλλαγμα, καμιά αναγνώριση.
Ζώνη το πρώτο σκίρτημα
Να ‘σουν λυγερή πολύ θα σε ποθούσα
Να ‘σουν όμορφη πάλι θα σ’ αγαπούσα
Να ΄χες νερά τρεχούμενα και νερομάνες βρύσες
Αν είσουν λιβαδότοπος θα σε κορφολογούσα
Έστω μια αυλακιά νερό στ’ αυγουστινό λιοπύρι
Να σκύβω να δροσίζομαι προσκύνημα να κάνω
Να ‘χεις τα σπίτια τα τρανά και κάστρα ξακουσμένα
Χωράφια με χώματα παχιά κήπους ολανθισμένους
Ολοχρονίς ν’ ανθίζουνε μελίσσια να βουίζουν
Να ‘χες αμπέλια στη σειρά, Διόνυσος να γινόμουν
Άρχοντα θα με έκανες μέσ’ το αρχοντικό σου
Τι έρωτας είναι αυτός! Σαν το βυζί της μάνας!
Πρωτάγγιγμα πρωτέρωτας στη μνήμη χαραγμένα
Νοσταλγικά θυμήματα στο γύρισμα του χρόνου
Έτσι σ’ αντίκρυσα στα παιδικά μου μάτια
Αετοφωλιά στο νου κι εγώ αετόπουλό σου
Να βλέπω την ανατολή στην δύση καρτερώντας
Αντίκρυ ολόγυρα χωριά σε στεφανώνουν
Την ταπεινή σου την φωλιά
στα χρόνια που πέρασαν δεν τα ‘χω ξεδιαλύνει
είναι πόθος, έρωτας ή ακόμα κάτι
Ζώνη μου είσαι η ζωή της μάνας πρώτο χάδι.
03/03/2012
Ένας μεγάλος πατριώτης που αγάπησε τη Ζώνη με μια αγάπη ειλικρινή και ανιδιοτελή, που σε κάθε στιγμή της ζωής το εξέφραζε με λόγια και με έργα.
Να είχα του αητού φτερά, του γερακιού το μάτι
Σαν αστραπή θα πέταγα να έρθω στο Ζουνάτι.
Μεγάλος του πόθος ήταν να επικρατήσει στην Ζώνη η αγάπη, η ομόνοια, η συνεργασία ανάμεσα στους ανθρώπους.
Αίτηση στις βεργούλες της Ζώνης
Εκκλησιά χωρίς καμπάνα να καλάει τον πιστό
Είναι δέντρο δίχως κλώνια να κρατήσει τον καρπό.
Βάλτε ένα χέρι όλοι η καμπάνα να φτιαχτεί
Του χωριού μας το στολίδι σαν αηδόνι να λαλεί.
Αφήστε πια τα πείσματα, η Ζώνη ερημώνει
Δεν λύνουμε προβλήματα για το εγώ μας μόνοι.
Όλοι βεργούλες είμαστε από τις ίδιες ρίζες
Δεμάτι όταν γίνουμε, τρέμουν οι καταιγίδες.
Αυτά λέει ο γέρο – Λιάς με το μαλλί σαν χιόνι
Στο κέντρωμα της αγριελιάς καρπίσαν νέοι κλώνοι !!!!!!!
14/02/2019
Το ταλέντο του στην συγγραφή και κυρίως στην ποίηση μας έχει κληρονομήσει μια μεγάλη και πλούσια συλλογή. Ιδρυτικό μέλος του συλλόγου μας και αντιπρόεδρός του, με πρωτοπόρες και καινοτόμες ιδέες, πρόσφερε με το σώμα και την καρδιά του στα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες. Κάποια σημεία στο χωριό, στην εκκλησία, στο κοιμητήριο αλλά και στο εσωτερικό μερικών σπιτιών έχουν την σφραγίδα του, το αποτύπωμά του. Ο εμπνευστής του καλοκαιρινού ανταμώματος στη Ζώνη, του ετήσιου ημερολογίου του συλλόγου, της αναπαλαίωσης και ανάδειξης των πέτρινων παραδοσιακών πηγαδιών με προτάσεις για πολλές εκδηλώσεις. Αγάπησε τα παιδιά όσο τίποτε άλλο αλλά είχε και έναν βαθύ σεβασμό για τους προγόνους του γιατί – όπως έλεγε – οι ρίζες κρατάνε το δέντρο και βγάζει υγιείς καρπούς.
Μνήμες από τον παππού μου Παναγιώτη
Παππού μου γιατί κάθεσαι αμίλητος στην πέτρα;
Πες μου παππού τι σκέφτεσαι τώρα που ΄σαι στο γέρμα;
Τα χρόνια σου που πέρασαν ή τα παιδιά που φύγαν
Εκείνα που απόμειναν και που τα ξένα πήραν;
Παππού μου πια ούτε μιλάς και στο κενό κοιτάζεις
Θέλω να σε δω να γελάς, μελλούμενα διαβάζεις.
Αυτές είναι οι μνήμες μου που ‘ χω απ’ τον παππού μου
Σημάδια ανεξίτηλα στα βάθη του μυαλού μου
07/02/2019 (21:50)
Το τελευταίο μπάρκο
Με την κάπνα θα μπαρκάρω στο στερνό μου το ταξίδι
Ν’ ανταμώσω με τον χάρο με ρεμπέτικο τραγούδι
Θα ΄χω σέρτικο τσιγάρο στα δαχτύλια κρεμασμένο
Σαν τον πέτρινο τον φάρο σ’ ένα βράχο ξεχασμένο
Όταν έρχονται σειρήνες θ΄αρχινά το γλεντοκόπι
Θα ζηλεύουν οι κηφήνες στης ζωής το παραπόρτι
Που περνάνε τη ζωή τους άπραγοι και βολεμένοι
Για να σώσουν τη ψυχή τους έζησαν σαν κολασμένοι
27/02/2022
Θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας με ΑΓΑΠΗ. Η σορός του θα καεί στο αποτεφρωτήριο της Ριτσόνας.