Κύπρος – 15 Ιουλίου 1974

Το «Αστραπιαίο» και «Άκρως Απόρρητο» σήμα στις 08:17 ημέρα Δευτέρα 15 Ιουλίου του 1975 ενημέρωνε από την Κύπρο την Αθήνα: «Αλέξανδρος εισήλθε νοσοκομείον» . Τα τμήματα καταδρομών, τα τεθωρακισμένα και τα αντιαεροπορικά πολυβόλα ξεκίνησαν για το προεδρικό μέγαρο. Άρχισε έτσι το στρατιωτικό πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης και την δολοφονία του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, με στόχους το προεδρικό μέγαρο, το αεροδρόμιο της Λευκωσίας και άλλους στρατηγικούς στόχους.  Από αυτή την στιγμή, άλλαξε η ιστορία της Κύπρου, των κατοίκων της και η ζωή των Ελλήνων στρατιωτών που οι συγκυρίες τους έφεραν την συγκεκριμένη στιγμή στον συγκεκριμένο τόπο.

Για τους αγωνιστές της ΕΛ.ΔΥΚ. έγραψε το βιβλίο ” ΚΥΠΡΟΣ 1974 ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ο Αντώνιος Αντωνόπουλος. Στο βιβλίο αυτό καταγράφονται οι συγκλονιστικές εμπειρίες τεσσάρων στρατιωτών όπως τις έζησαν στην πρώτη γραμμή της μάχης και όπως έχουν σημαδέψει την ζωή τους.

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

……Ο 1ος λόχος του 1ου τάγματος της ΕΛ.ΔΥ.Κ. στον οποίο ανήκα εγώ, πήρε διαταγή να μπλοκάρει το αεροδρόμιο της Λευκωσίας για να μην δραπετεύσει ο Μακάριος. Εκεί ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Ξεκίνησαν οι ριπές κι οι σκοτωμοί. Δεν προλάβαμε να πιάσουμε θέσεις και οι πυροβολισμοί από τη φρουρά του Μακάριου ήταν ανελέητοι. Έλληνες σκότωναν Έλληνες!!! Γύρω μου σε μια λίμνη αίματος ήταν περίπου είκοσι άτομα νεκροί και τραυματίες συνάδελφοί μου από την ΕΛΔΥΚ. Δέχθηκα ριπή στον λαιμό και το αριστερό μου πόδι. Πέφτοντας έπεσα ανάμεσα στα σκέλια του συμπολεμιστή μου Δημήτρη Χατζόπουλου. Ενώ έχανα διαρκώς αίμα και με τα κόκκαλα του ποδιού μου έξω, δίπλα μου σκοτωμένοι και τραυματίες με τις σφαίρες να σφυρίζουν ακατάπαυστα δίπλα από το κεφάλι μου επί ώρες, του ζητούσα απελπισμένος βοήθεια. Γύρισε και μου είπε σφαδάζοντας από τους πόνους: ” Ρε Διπλάρη, πεθαίνω, από μένα ζητάς βοήθεια; ” Γυρίζει το κορμί του και τί να δω; Είχε δεχθεί μία σφαίρα στα πλευρά και είχαν βγει τα έντερά του όλα έξω!!!Εκείνη τη στιγμή καρφώθηκε στο μυαλό μου η εικόνα της μάνας μου και σφαδάζοντας από τους πόνους ψέλλισα “Μάνα, μέχρι εδώ ήμουν, δεν θα με ξαναδείς στου Ρωμανού!!!” Από ένστικτο η μάνα μου που δεν ήξερε τίποτα για όσα συνέβαιναν στην Κύπρο, ήταν στο χωριό μας και έκλεγε συνεχώς. ….. Γιώργος Διπλάρης

………. δεν υπήρχαν δευτερόλεπτα να αλλάξεις ούτε την κάνη του πολυβόλου. Εκεί όσοι πολεμήσαμε, ζήσαμε την κόλαση του Δάντη σε απόλυτο βαθμό. Τα βλήματα που έπεφταν κάτω σου έκαιγαν τα πόδια. ….. Εκεί στον Αττίλα 2 έζησα την απόλυτη φρίκη του πολέμου. Ο φόβος του να σκοτωθείς είχε φύγει. Το να σκοτωθείς σε λύτρωνε, μοναδική σκέψη, να σκοτωθείς μια κι έξω, να μην τραυματιστούμε και πέσουμε στα χέρια των Τούρκων. Είχαμε δώσει όρκο ο ένας στον άλλο ότι όποιος τραυματιστεί βαριά θα τον σκότωνε ο άλλος. Είχα μια σφαίρα στην θαλάμη του όπλου να αυτοπυροβοληθώ. Γιατί όσους έπιαναν αιχμάλωτους οι Τούρκοι, τους έκοβαν τα κεφάλια!!! Σωτήρης Παναγάκης.

.…… Όταν σφύριζαν οι σειρήνες της ΔΕΗ εγώ έτρεχα και έπεφτα στο χώμα, κρυβόμουν για να αποφύγω τους … βομβαρδισμούς των αεροπλάνων όπως έκανα στην  Κύπρο!!! Αυτό το κάνω μέχρι σήμερα. Ο εφιάλτης δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου. Έπαιρνα τηλέφωνο τα παιδιά, τους συναδέλφους, μιλούσα μέχρι να σταματήσουν οι σειρήνες και να περάσει αυτό που ζούσα στο μυαλό μου. Το περάσαμε οι περισσότεροι μόνοι μας, αβοήθητοι από το κράτος τελείως. Όσοι ήταν ευαίσθητοι κατέληξαν χτα ψυχιατρεία.  Θυμάμαι πήγα στο αστυνομικό τμήμα Μεγαλόπολης που είχαν ένα συμπολεμιστή και του φώναζα “στατιώτη, είσαι έτοιμος να καταλάβουμε το ύψωμα;.. για ηρέμησε Βασίλη, το ήπιες το χάπι σου; ” Έβαζα στην τσέπη του το χέρι μου, έπαιρνα τα ψυχοφάρμακα, τα έβαζα στο στόμα του και έτσι ηρεμούσε ο Βασίλης!!!” Σωτήρης Παναγάκης.

Αιχμάλωτοι II Τηλέμαχος Κάνθος

Ο φάκελος της Κύπρου δεν άνοιξε ποτέ, καλύπτοντας τα πρωτοπαλίκαρα της προδοσίας και αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην καταγραφή της ιστορικής αλήθειας.