Εχθές Κυριακή 30 Μαρτίου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου “ΚΥΠΡΟΣ 1974 ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ” στο Πνευματικό Κέντρο της Μεγαλόπολης Ο ΠΟΛΥΒΙΟΣ, όπου ένας μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας παρακολούθησε την εκδήλωση. Όλοι οι ομιλητές αναφέρθηκαν στην πολιτική κατάσταση που επικρατούσε την εποχή αυτή κυρίως στην Ελλάδα και την Κύπρο, καθώς και στα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο. Παρόντες ήταν οι δύο από τους πρωταγωνιστές – αγωνιστές της ΕΛΔΥΚ Σωτήρης Παναγάκης και Γιώργος Διπλάρης. Μίλησαν οι: Αντώνης Αντωνόπουλος συγγραφέας του βιβλίου, Δημ. Φωτόπουλος Σμήναρχος ε.α. – διευθυντής πολεμικού μουσείου παραρτήματος Τρίπολης, Γιώργος Αϋφαντής Πρέσβης (ΠΥΑ΄), επί τιμή, Σάββας Καλεντερίδης στρατιωτικός αναλυτής – εκδότης, Κώστας Μιχόπουλος δήμαρχος Μεγαλόπολης, Σταύρος Τσίχλης δημοτικός σύμβουλος επικεφαλής της δημοτικής παράταξης “Ανεξάρτητη Δύναμη Πολιτών” δήμου Μεγαλόπολης.
Παρακολούθησαν την εκδήλωση οι δημοτικοί σύμβουλοι: Βασίλης Χίνης, Τάκης Νικητόπουλος, Σταύρος Αθανασόπουλος, Γιώργος Μαρκολιάς, Βασίλης Κουρουνιώτης, Φίλιππος Ταμπακόπουλος, Ηλίας Κατσούλας, Νίκος Μπελιάς. Παρακολούθησε ακόμη και διοικητής της πυροσβεστικής υπηρεσίας Μεγαλόπολης Χρήστος Μπουντούρης.
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
…….Φτάνοντας εμείς στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, με το που πάρκαραν τα ΡΕΟ αρχίσαμε να κατεβαίνουμε έχοντας τα όπλα μας γεμάτα αλλά με την ασφάλεια. Τότε ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Ξεκίνησαν οι ριπές κι οι σκοτωμοί. Δεν προλάβαμε να πιάσουμε θέσεις και οι πυροβολισμοί από την ακροβολισμένη φρουρά του Μακάριου ήταν ανελέητοι. Έλληνες σκότωναν Έλληνες!!!………………. Σωτήρης Παναγάκης
…….Γύρω μου σε μια λίμνη αίματος ήταν περίπου είκοσι άτομα νεκροί και τραυματίες συνάδελφοί μου της ΕΛΔΥΚ. Όπως ήμουν ξαπλωμένος και είχα ακατάπαυστη αιμορραγία, γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον αρχιλοχία Θεοδωρακόπουλο, ένα λεβέντη παιδί διαμάντι να ανεβαίνει τις σκάλες επιχειρώντας να καταλάβει το ραντάρ. Εκείνη την εικόνα που έφαγε την σφαίρα από πίσω στο κρανίο και διαλύθηκε το κεφάλι του, γύρισε, με κοίταξε και έπεσε νεκρός, έχουν περάσει πενήντα χρόνια και είναι σαν να την βλέπω ακόμη και τώρα μπροστά μου……….. Σωτήρης Παναγάκης
…….Εκεί στον Αττίλα 2 έζησα την απόλυτη κόλαση του πολέμου. Ο φόβος να σκοτωθείς είχε φύγει. Το να σκοτωθείς σε λύτρωνε, μοναδική σκέψη να σκοτωθούμε μια κι έξω, να μην τραυματιστούμε και να πέσουμε στα χέρια των Τούρκων. Είχαμε δώσει όρκο ο ένας με τον άλλο ότι όποιος τραυματιστεί βαριά θα τον σκότωνε ο άλλος. Είχα και μία σφαίρα στην θαλάμη του όπλου να αυτοπυροβοληθώ. Γιατί όσους έπιαναν αιχμάλωτους οι Τούρκοι τους έκοβαν τα κεφάλια…………Γιώργος Διπλάρης