Ελληνοκύπριοι που έζησαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, μιλούν στο News 24/7 την αγριότητα του πολέμου.
“Τη μέρα της εισβολής στις 14 Αυγούστου ξεκίνησαν να βομβαρδίζουν το χωριό μας. Κατά το μεσημέρι ξεκινήσαμε να φύγουμε και πήγαμε προς τα χωράφια. Δεν προλάβαμε να πάρουμε τίποτα, ήμασταν με τις παντόφλες. Δεν πιστεύαμε ότι θα φύγουμε από το σπίτι μας και ότι δεν θα γυρίσουμε ξανά, δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Νομίζαμε ότι θα φεύγαμε για τους βομβαρδισμούς και ότι θα επιστρέφαμε. Γιώτα Γιώρκα
“Είχαμε ακούσει ότι πήραν την Κερύνεια και κάποιες άλλες περιοχές. Ετοίμασα κάποιες βαλίτσες, τα ρούχα των μωρών, γάλατα και τα έβαλα στην πόρτα, ώστε να είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση που χρειαστεί να φύγουμε. Όπως και έγινε. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φύγαμε, πήγαμε στα Κοκκινοχώρια και βρήκαμε μία κάμαρα στην αυλή ενός σπιτιού, μας άφησαν να μείνουμε εκεί. σε ένα σπίτι. Μείναμε δύο με τρία βράδια, αλλά δεν κοιμόμασταν από τον φόβο μας. Ένα βράδυ είδαμε μια μεγάλη φωτιά να ανεβαίνει προς τον ουρανό, προς τη μεριά της Αμμοχώστου. Έλεγαν πως ήρθαν από την Ελλάδα και χτυπούσαν την Αμμόχωστο, αλλά ήταν Τούρκοι που χτυπούσαν. Δέσποινα Σάββα
“Έριχναν βόμβες μέσα στο χωριό. Θυμάμαι την πρώτη βόμβα. Άκουσα τον θόρυβο και πήγα να βγω έξω από το δωμάτιο των γονιών μου. Η βόμβα έσκασε δίπλα μου και από τα αέρια πετάχτηκα πάνω στην πόρτα και έπεσα κάτω. Άρχισαν να πυροβολούν. Όσοι ήμασταν μικροί μαζευτήκαμε και μπήκαμε σε ένα εκκλησάκι για να προστατευτούμε. Και ευτυχώς που μπήκαμε σε εκείνο το εκκλησάκι, γιατί στη μεγάλη εκκλησία που ήταν πιο πέρα, επειδή ήξεραν ότι μαζεύεται κόσμος, την χτύπησαν με πυρά. Ο θόρυβος από τα αεροπλάνα ήταν ανατριχιαστικός, όπως και οι βόμβες που έπεφταν γύρω μας. Θυμάμαι, επίσης, ότι προέτρεπαν τις κοπέλες να φορούν μαύρα μακριά ρούχα, για να φαίνονται σαν γριές και να μην τις βιάσουν αν έρχονταν οι Τούρκοι”. Ιωσήφ Μιχαήλ.
“Είχαν λύσσα μέσα τους, έβραζε το αίμα τους. Θυμάμαι ότι είχαν φέρει μπροστά μας έναν Κύπριο στρατιώτη και τον χτύπησαν πολύ. Κρέμονταν οι λόγχες από πάνω του. Είχε έναν σταυρό με μία μαύρη καδένα. Του είπαν να τον βγάλει, να τον ρίξει στο χώμα και να τον πατήσει. Εκείνος δεν δεχόταν και όσο έλεγε όχι τόσο τον χτυπούσαν. Τον χτυπούσαν με λύσσα περίπου 20 λεπτά. Τα μωρά μου φοβήθηκαν, έκλαιγαν. Μετά τον έπιασαν και τον πήγαν σε ένα πιο απομακρυσμένο μέρος, πίσω από κάτι δέντρα”. Δέσποινα Σάββα
“Οι γιαγιάδες μου και ο θείος μου δεν πρόλαβαν να φύγουν και έμειναν στο σπίτι εγκλωβισμένοι. Οι δυο τους ήταν μεγάλες σε ηλικία, σχεδόν κατάκοιτες. Βιάστηκαν από τους Τούρκους. Τον θείο μου τον σκότωσαν”. Ιωσήφ Μιχαήλ
“Ο θείος μου ήταν αγνοούμενος και τον βρήκαν αργότερα αποκεφαλισμένο σε έναν τάφο, εκεί μαρτύρησε. Όταν οι Τούρκοι πήγαν να βιάσουν την γιαγιά μου, στο σπίτι όπου εγκλωβίστηκαν, ο θείος μου προσπάθησε να τους σταματήσει. Τον πυροβόλησαν στη λεκάνη και γονάτισε. Τον έπιασαν, τον έσυραν έξω και τον λόγχισαν στην ωμοπλάτη. Τον βρήκαν μετά από πολλά χρόνια χωρίς κεφάλι”. Ιωσήφ Μιχαήλ.
…ακόμη
«Οι τούρκοι στρατιώτες έκοψαν τα χέρια και τα πόδια του πατέρα μου. Μετά τον πυροβόλησαν ενώ κοίταζα»…
«Πρώτα σκότωσαν τους άντρες. Μετά, η γυναίκα του φίλου μου είπε στους τούρκους στρατιώτες: Γιατί τώρα πρέπει να ζήσω χωρίς τον άντρα μου; Αμέσως ένας στρατιώτης την πυροβόλησε στο κεφάλι» …
«Ο αρραβωνιαστικός μου και άλλοι έξι άντρες πυροβολήθηκαν στο κεφάλι. Οι τούρκοι στρατιώτες γελούσαν μαζί μου και μετά με βίασαν»…
Όραμα μας είναι μια ελεύθερη και επανενωμένη Κύπρος, κοινή πατρίδα Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Αρμένιων, Μαρωνιτών και Λατίνων, η οποία να αποτελεί πρότυπο ειρηνικής συμβίωσης και ευημερίας του συνόλου των πολιτών της και πυλώνα σταθερότητας, ειρήνης και ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο. Κυπριακή Δημοκρατία -Υπουργείο Εξωτερικών.
Τα θυμόμαστε συνέχεια, όχι μόνο στην επέτειο.