«Έρθεν ο Τούρκον ο κακόν
κι εκόνεψεν στην χώραν».
Δημοτικό του Πόντου
1974 – 2018…44 χρόνια από την ημέρα του ολέθρου στην Κύπρο. 44χρόνια προσφυγιάς, πόνου, νόστου. 44 χρόνια τραγωδίας γι αυτούς που έφυγαν και τους δικούς τους που έμειναν πίσω, αναζητώντας τους.
Στις 5:30 το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, οι σειρήνες του πολέμου αντήχησαν σε όλο το νησί. Και ήταν η αρχή του τέλους.. Η ιστορία γραφόταν με τα πιο μαύρα χρώματα. Τα όσα φρικτά ακολούθησαν είναι γνωστά. Γύρω στις 150.000 άνθρωποι (πάνω από το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού και το ένα τρίτο των Ελληνοκυπρίων) προσφυγοποιήθηκαν.
Ένα χρόνο αργότερα, 60. 000 περίπου Τουρκοκύπριοι, μετακινήθηκαν από τις ελεύθερες νότιες περιοχές, στις ελεγχόμενες από τις τουρκικές δυνάμεις βόρειες περιοχές. Το 1983, ανακηρύχθηκε η Τούρκικη Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου, αναγνωρισμένη μόνο από την Τουρκία. Η διεθνής κοινότητα θεωρεί τα εδάφη της ΤΔΒΚ ως κατεχόμενα από τις τουρκικές δυνάμεις περιοχή της Δημοκρατίας της Κύπρου. Η κατοχή εξακολουθεί να θεωρείται παράνομη, ενώ οι συνομιλίες για λύση του Κυπριακού ζητήματος συνεχίζονται. Όπως και τα αποτελέσματα, τα οποία βιώνουν μέχρι σήμερα. 44 χρόνια μετά, η πολύπαθη Κύπρος παραμένει μοιρασμένη. Γυναίκες περιμένουν με πόνο και ελπίδα τους γιούς και τους συζύγους τους να επιστρέψουν. Άλλες πάλι έφυγαν με αυτό τον καημό. Παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς το γονικό χάδι, δεν έχουν ακόμα την παραμικρή ιδέα για το τι απέγιναν οι δικοί τους. Και άλλοι πάλι, πιο «τυχεροί» παραλαμβάνουν κασελάκια με οστά για να τα θάψουν… Χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες, τα σπίτια και τις περιουσίες τους.
Και παρά τα 44 χρόνια που μεσολάβησαν, η καρδιά τους ελπίζει, χτυπά ακόμα εκεί… Η τουρκική εισβολή, αποτελεί τη μεγαλύτερη τραγωδία της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, υπάρχει χάρη στους ήρωες που όρθωσαν το ανάστημά τους και πρόσφεραν το αίμα και τη ζωή τους για ελευθερία και εθνική αξιοπρέπεια.